Ένα κόσμημα δεν κατασκευάζεται, ούτε παράγεται. Όπως και όλα τα άλλα προϊόντα χειρωνακτικής
τέχνης, ένα κόσμημα δημιουργείται. Ο χρυσοχόος-δημιουργός θα βάλει στην τέχνη του λεπτές
σωματικές δεξιότητες. Θα βάλει σχεδιαστική ματιά ακριβείας και εργαλεία μηχανουργείου. Αλλά πάνω
απ όλα θα βάλει λίγο απ το πνεύμα του.
Ένα χειροποίητο κόσμημα δεν είναι ένα άψυχο βιομηχανικό αντικείμενο. Είναι ένα ζωντανό
αντικείμενο το οποίο ανέσυρε από το χάος με την φαντασία του ο χρυσοχόος. Και η ίδια αυτή η
διαδικασία, είναι για τον χρυσοχόο μία μυσταγωγία. Είναι μια στιγμή (ώρες, μέρες, δεν έχει σημασία),
στην οποία είναι αποκομμένος από το περιβάλλον και βυθισμένος στην ίδια του την εσωτερικότητα.
Εκεί όπου τα όρια μεταξύ ‘’πραγματικού’’ και ‘’φανταστικού’’ θολώνουν.
Εκεί λοιπόν ξεκινάει τη δουλειά του.
Μέταλλο. Όποιο κι αν είναι αυτό.
Θα κοπεί, θα λυγίσει, θα λιώσει, θα καρφωθεί, θα σφυρηλατηθεί, θα χαραχθεί.... Και με κάθε βήμα θα
έρχεται όλο και πιο κοντά στην μορφή που ήδη έχει στο φαντασιακό υπερπέραν. Ο χρυσοχόος την
βλέπει μπροστά του αυτήν την μορφή. Και με δάχτυλα και νου, προσπαθεί να την φέρει στον γνώριμο
μας κόσμο της ύλης και της μορφής.
Κι όταν όμως πάρει πια αυτήν την μορφή, όταν είναι ξεκάθαρο και χειροπιαστό στον οποιονδήποτε, το
κόσμημα θα συνεχίσει να περικλείει μέσα του αυτήν την διαδικασία. Το αστραφτερό δαχτυλίδι με την
γυαλιστερή πέτρα και τα περίτεχνα σκαλίσματα πάντα θα θυμάται ότι πέρασε κάποια στιγμή που ήταν
ένα ασχημάτιστο καρβουνιασμένο κομμάτι. Και ο χρυσοχόος πάντα θα θυμάται τους κρότους από το
σφυρί που το έφερε στην επιθυμητή μορφή, το κάψιμο στα δάχτυλα από την φωτιά που το
διαμόρφωσε, τον ανατριχιαστικό ήχο του καλεμιού που το σμίλεψε.
Και παραδίδοντας το ολοκληρωμένο κόσμημα, θα ξανασηκώσει μανίκια ανυπομονώντας να βυθιστεί
και πάλι στην προσωπική του μυσταγωγία της δημιουργικής διαδικασίας....