Η Καρδιά μας ανοίγει την Άνοιξη και ευφραίνεται με τα άνθη και τις ευωδίες της πλάσης. Ακολουθείστε με σε αυτό το ποίημα σε έναν ονειρεμένο ανοιξιάτικο περίπατο στην ολάνθιστη Ακρόπολη της Αθήνας. Κάθε άνοιξη τα χαμομήλια μου θυμίζουν τον πόνο και το άνοιγμα της Καρδιάς όπου κι αν είμαι...
Από Καρδιάς λοιπόν…
Εκείνη ελαύνει μες τις ανοιξιάτικες ανάσες Ανάσες της πλάσης, της γης, της πέτρας Ανασασμοί πληθωρικοί γεμάτοι χαμομήλι Κι άνθη νεραντζιάς που δάκρυα αγαλλίασης, αληθινά διαμάντια φέρνουν στις άκρες των βλεφάρων της και καθώς κυλούν ανεμπόδιστα πια στεφανώνουν το μακάριο χαμόγελο στα χείλη της…
Στεφανωμένη, μυρωμένη, Ρόδινη σαν το πρώτο τριαντάφυλλο του Απρίλη Ούτως καθαρμένη, εξαγνισμένη αλλά και σοφή Έρχεται η Νύφη Με το πέπλο της καμωμένο από μαλαματένια νήματα Δώρα του Ηλιάτορα, Κι ασημοκλωστές γερές μεταξωτές κεντημένες από την Πανσέληνο και τα Αστέρια…
Πλάτυνε, απάλυνε, Καρδιά του πιο περίτρανου Άνθους, Καρδιά Έτοιμη Με τα δυο της χέρια παράδωσε τον πόνο και το αγκάθινο στεφάνι της στη Γη. Και εκείνη έγιανε με το νάμα της Παλλάδας τις ψεύτικες πληγές τις πληγές της πλανερής μορφής…
Οι Μαινάδες την στόλισαν κατά πώς εκείνες μόνο ξέρουν… Κορώνα από σμαραγδένιο Κισσό και Άμπελο κοσμεί τα ξέπλεκα σγουρά μαλλιά της τώρα. Κι αναμένει με ευφροσύνη ευλαβικά, πρόσχαρη στον πόνο της πλάσης ένθεη από τη σοφία της θυσίας Λαχτάρα ανείπωτη νιώθει στα σπλάχνα της να αγκαλιάσει ερωτικά, όχι πια μια ακόμη απατηλή σκιά αλλά το ανέσπερο Είναι το ανείπωτο και μέγιστο όλων Κενό.
Εκείνο που αλίμονο Ξέρει καλά Το γνωρίζει ήδη ότι ποτέ δεν θα χωρέσει να αγκαλιάσει τον Χρόνο, τον Άγιο, τον Άχρονο και την αείποτε Αιώνια τη μία και μοναδική ευδαίμονα Στιγμή.
Μαρία Αριάδνη Απρίλιος 2013
Comments